In het plaatsje Vorden,  bij het kasteel de Wildenborgh, kon je oudtijds steevast Witte Wieven tegenkomen. (tekening Bertus Wieringa).

  In Montferland bracht ooit een boer uit Beek een stevig en langdurig bezoek aan een naburige kroeg en toen hij in het duister van de nacht huiswaarts keerde, ontwaarde hij een Wit Wief in een nevelige mistsliert. Hij wilde er meer van weten en vroeg haar ten dans. Dit had bij beter nagelaten!  Zij liet niet met zich spotten en danste met de arme kerel rond, drie dagen achtereen, tot hij zwetend en snakkend naar lucht ter aarde stortte en de geest gaf.
  Datzelfde Witte Wief uit Montferland was een boerenknecht veel gunstiger gezind: hij had moeizaam een berg hout gekloofd en zat moe en mistroostig terneer, treurend om zijn armzalig hongerbestaan. Troostend kwam zij naast hem zitten en aanhoorde zijn gerechtvaardigde klachten. Daarna stond zij op; stampte drie keer op de grond en verdween. De verbaasde knecht ging graven op die plek en vond een ijzeren kist met rijke schatten beladen. Witte Wieven belonen het goede en straffen het kwade.  
  In de  verhalen van onze verre voorvaderen zijn de “Witte Wieven” gedaantes in witte gewaden, die rondzweven in de mistflarden van de aankomende nacht. Zij spoken rond op duistere grafheuvels, in lugubere ruïnes van oude kastelen, in vochtige bossen en moerassen. In de Germaanse traditie werden zij “Elfjes” genoemd; “albae” in het Latijn: witte vrouwengestaltes.           
 De witte gewaden zijn een weerspiegeling van met wit stuifmeel bepoederde bijen. Bijen waren in de oude tijd enorm belangrijk en zij namen een bijzondere plaats in in het dagelijkse bestaan. In de mythologie zijn bijen goddelijke wezens, die met haar onsterfelijke honing (ambrozijn) levenskracht bieden aan goden en mensen.

Voor een uitgebreide versie van deze mythen, versierd met fraaie pentekeningen van Bertus Wieringa zie: Bijenhouden 2010/12 “Over witte wieven en goddelijke honingbijen”.
http://edepot.wur.nl/189701 (pg.4)