Of het nu honingbijen zijn in de ontoegankelijke rotsspleten van Nepal of honingbijen in de ontoegankelijke meidoornbomen van Putten, voor honingjagers en zwermjagers maakt het niet uit. Hun jachtinstinct en vindingrijkheid zijn even groot. Het zijn voor hen de 'hoogstandjes'.
Ik moet heel erg denken aan een tafereel dat ik als kind meemaakte in de Rotterdamse Eendrachtskerk. Mijn grootvader was daar destijds koster en hij haalde voortdurend halsbrekende toeren uit. Wij praten over begin jaren '80. Laat ik twaalf geweest zijn. Hij stond op een klein, wiebelig trapleertje glas-in-loodramen te soppen of een hoge kaars aan te steken, weet ik veel. En opa was... eh... niet zo handig, zal ik maar zeggen. Dus dat trapleertje wankelde en sjoekelde en dan stond mijn oma erbij, doodsangsten uit te staan: 'O Piet, kijk toch uit! Man, pas toch op! Denk toch om je gezondheid!' En zulk soort waanhoopskreten meer.
Wie heeft die foto genomen, Piet? Kon zij/hij de camera een beetje stil houden? :D
Dit ben ik niet, maar mijn evenoude buurman van 73 jaar. Zelf heb ik de foto's gemaakt, zonder de minste trilling. Alles was binnen de 5 minuten geklaard. Mijn buurman heeft ca 55 jaar in de bouw gezeten en weet de risico's heel goed in te schatten. Wat denk je dan van die honingjagers uit Nepal?
In de Cinematheek staat een link naar dat zeer bekende filnpje over die honingjagers. Dat dwingt inderdaad heel, heel veel respect af. Niet alleen de akelige hoogte waarop zo'n honingjager boven de afgrond hangt, maar dan ook nog eens die nabijheid van die nesten, helemaal nergens naartoe kunnen vluchten en dan met die stokken die raten afsnijden en in een mand proberen te krijgen. Brrr.
Nog een vraagje. Zo te zien stond je buurman op een hoogwerker. Hoe heb je die kunnen regelen? Zo'n ding kan ik soms ook wel eens gebruiken!
