wespiaans paleis

[Frans vanTongeren]

ti-de-li..
ti-de-li..(Siemens mobieltje)
'Met.. van Tongeren'
'Ja meneer v.T., wij hebben onder de dakgoot..etc.etc.
-
Ik draaide de parkeerplaats van de bellers op; een prachtig wit huis op de achtergrond; een huis waar de wespenkoningin nu was begonnen met de aanbouw van haar paleis.
Ooit was ik eens bij die familie geweest om een bijenvolkje te scheppen en de bewoners konden zich dat herinneren.
De drie jongens waren heftig geinteresseerd en hun moeder had hen dat duidelijk meegegeven.
Ik zag een wat uitgezakt, appelgroot, grijs onderkomen hangen met aan de onderzijde een slurfje van zo'n tien cm lang.
Mijn bijenpak trok ik niet aan en gewapend met plamuurmes en plastic zak besteeg ik het trapje. Het wespennestje stak ik af en toen ..hoorde ik geroep + gegons achter me.
De koningin was in aantocht.
Ik maakt een snelle beweging en kneep haar plat; ze zou immers direct met een tweede paleis zijn begonnen.
Weer op de grond haalde ik het fraaie bouwwerk uit de plastic zak.
'Willen jullie eens zien hoe dat er van binnen uitziet?'
Ze deden een stapje terug en het ontrollen begon; een knisperend materie; een strook bouwmateriaal omhulde een prachtig broednestje.
Het eerste en nog enige pannenkoekje leek de vorm te hebben van een composiet; het bloemhoofdje was centraal beplant met verticaal staande poppen; daaromheen zagen wij een ring van bewegende larfjes en aan de buitenzijde daarvan zag je een ring van cellen belegd met grijswitte eitjes.
Wij werden er stil van en dat wil wat zeggen.
De koningin lag er naast; haar achterlijf had de kleur van een ondergaande zon.
Dat kwam overheen met de werkelijkheid.
Opgaan zal zij niet meer!