Een verslag bijensteek therapie.

[Hans van der Post.]

Hier een gedeelte van het verslag wat Rezy Vermeer in september 2005 heeft uitgesproken bij een plaatselijke afdeling van MS patiënten.
Rezy is nu ruim een jaar bezig met bijensteek therapie
Haar proefperiode begon 1 juli en eindigde eind december 2004 daarna zijn wij Cees Pieterse, Kees van de Berg, Jaap Hofman en ondergetekende doorgegaan omdat we zagen dat de Apia therapie bij Rezy positieve reacties gaven. Zij is niet de enige. Vijf proefpersonen zijn uit de rolstoel opgestaan en “weggewandeld”.
Hans
Van de ± 1300 mensen met MS, die zich hadden opgegeven om mee te doen met het onderzoek, zijn er 26 uitgekozen, waar ik er één van ben. Een lot uit de loterij dus.

Deze 26 mensen werden verdeeld in 2 groepen. 1ste groep kreeg een half jaar bijensteken en moest dan een half jaar stoppen, om te zien of het resultaat had. Gelukkig zat ik in de 2de groep, want ik kon gewoon doorgaan als het resultaat zou hebben.

De 1ste week was 1 bijensteek, 2de week 2 steken, 3de week 3 steken per keer. Daarna kwam er elke prikdag een steek bij tot ik bij 20 steken was. De angels moest je 5 min. laten zitten zodat het gif er helemaal uit is. Bij de 2 steken had ik het gevoel dat de angels er nog in zaten.

Na de 5 steken ging het behoorlijk mis. Een heftige terugval, ik kon nauwelijks lopen. Strompelend naar de telefoon heb ik gelijk Taco gebeld. Ik heb verteld wat er aan de hand was. Ja, je bent niet de 1ste die belt, zei hij. Een dergelijke reactie is normaal, je lichaam moet wennen aan het gif. Gewoon doorgaan. De andere deelnemers maakte dus hetzelfde mee. Gerustgesteld was ik, maar wat heb ik gehuild, het hele verleden kwam weer naar boven.
Ik heb toen 3 dagen geleefd als toen. Slapen, slapen en slapen. De volgende prikdag moest ik terug naar 4 steken.
En wat werden mijn bovenbenen blauw! Hans, deze imker, ging me prikken, zag m’n benen en zei: ‘Oh, het werkt’. Zonder glimlach keek ik hem aan. Mijn moeder kreeg bijna een hartaanval, toen ik haar mijn benen liet zien. Andere mensen zouden er al mee gestopt zijn. Taco die zei, dat zijn mensen die nog kunnen lopen!

Toen het na deze 5 steken zo slecht ging, heb ik s’nachts heel erg gezweten, een verhoging 38,5.Ook had ik last van trillende benen, ongecontroleerde bewegingen. Toen heb ik maar een Oxazepam genomen, zelfs dat hielp niet. De steken gingen verder en wat ik niet zo prettig vond is dat na ± 3 uur na het prikken de man met de hamer langs kwam. Die sloeg me knock-out. Mijn lichaam moest natuurlijk het gif leren verwerken.

Na de 12 prikken, begin ik aan het gif te wennen. Ik heb zelf ook bijen gepakt en op mijn been gezet, dat vond ik erg leuk. Soms kneep ik te hard met het pincet en kneep ik ze dus plat. Bij de 20 steken aangekomen, Hoera, blauwe bovenbenen herstelt, weer gewoon roze met littekens van het steken. Miss Universe zal ik niet meer worden.
10 keer p.j. naar Den Helder voor een MRI-scan. 4 keer p.j. naar Groningen, soms zelfs voor een kwartier. Erg leuk. De kosten werden wel vergoed door MSi.
Ik zag dat ik vooruitging, ook de imkers zagen dat. Sneller praten, evenwicht en lopen beter. Ik kon nu ± 400 meter lopen zonder steun of hulp, wel met een glimlach op mijn gezicht.

Mijn surrogaatvader heeft me deze zomer meegenomen naar Spanje. Door de rust tijdens die vakantie besefte ik pas echt dat bijengif werkt. Vorig jaar zat ik in een rolstoel, eten moest gehaald worden in het restaurant, zelf kon ik dat niet. En dit keer ben ik even naar de zee gelopen! En kon ikzelf mijn eten pakken. Wat een vooruitgang.

Mensen die ik een tijd niet gezien heb zien verbetering. Wie is dat? Vragen ze zich af.
- ik kan nu zelf boodschappen doen met behulp v.d.scooter.
- eind september heb ik geen behoefte meer om s’middags te slapen, wel rusten
- ik kan nu een avond op stap
- ik praat krachtiger, duidelijker en vlotter
- ik kan langer op mijn benen staan
- ik loop nu met een wandelstok, lange afstand rolstoel
- ik heb zelfs