Bijenhouden.nl

even off-topic...
ik heb me altijd afgevraagd, als voorheen dan af en toe een volk afgezwaveld werd en daarna die honing werd geperst/verwerkt, zaten daar dan geen zwavelrestanten in ? Mocht die honing gewoon verkocht worden ? of was die hoeveelheid te verwaarlozen.......

Ik denk dat het afzwavelen pas plaatsvond nadat de honing uit de kast was gehaald ?

eerst zwavel je de bijen af,
dan in de pers! er blijft geen zwaveldamp achter.

Vriendelijke groet
Semar(Dominique)

Bij zwavel verbranden ontstaat SO2 dat op zijn beurt met water (altijd aanwezig in honing) zwaveligzuur (H2SO3) en dus ook sulfieten vormt.
Deze moeten m.i. aantoonbaar aanwezig zijn, maar waarschijnlijk destijds niet eens van belang of gevaarlijk geacht.
Pieter

Voor het doden van bijenvolken in september gebruikte Clutius (1597) smeulende turfblokken. In de 18e eeuw kom ik voor het eerst het gebruik van zwavel tegen. (Ik ben op dit moment bezig om de laatste hand te leggen aan een scriptie over Clutius. Vandaar dat ik gedetailleerd geïnformeerd ben.)

Deze vakantie herlas ik: Beatrice 'Bee' Wilson. De bij: Honingmaker, meesterarchitect en een voorbeeld voor de mens. Vert. Nico Groen. Amsterdam: Bezige bij 2004. Nogal een meesterwerk vind ik. Dat zou eigenlijk iedere imker eens moeten lezen. Ik heb geprobeerd om in de gauwigheid de bewuste passages terug te vinden, maar dat zou weer een avondje zoeken vergen. Je moet me dus maar even vertrouwen.

Zij citeert inderdaad inderdaad ergens iemand die beweert dat in het turf- en zwaveltijdperk vrijwel alle honing een geurtje had. Ik denk zelf dat zwavel veel minder heftige gevolgen had dan turf. Ik bedoel, eer je de bijen gesmoord hebt in de turfwalmen, moet je flink wat rook produceren en dat proef je natuurlijk. De volgende vraag is dan hoe die auteur die Wilson aanhaalt dat weet, maar goed.

Maar er is een andere aanwijzing dat men nogal gewend was aan honing met rooksmaak. Ergens in het boek wordt een woord gegeven - jammer dat ik even niet kan citeren - ik geloof een Grieks woord uit de oudheid, voor honing die gewonnen is zonder rook. Dat schijnt dus in sommige culturen een decadent luxeproduct geweest te zijn en nogal een bezoeking voor de imker (!).

Dat men van bijvoorbeeld turfrook overging op zwavel, kan een aanwijzing zijn dat zwavel veel minder 'smaaksporen' nalaat, anders waren ze wel bij die goeie ouwe turf gebleven: zwavel voldeed kennelijk beter.

In het tijdschrift 'Bijen' stond een jaartje of tien geleden een interview met een stokoude imker, die gewend was salpeter te gebruiken. Ik weet heel zeker dat er nog steeds imkers zijn die dat gebruiken. Ik heb ze zelf gesproken en zo ver ik weet kun je salpeterlapjes nog gewoon kopen. Salpeter zou vooral gebruikt worden om een volk een andere plaats op de stal te geven: salpeter wist het geheugen van de bijen. Maar voor het bijenleeg maken van een korf werkt het dus ook prima. Ook lachgaspillen zijn voor dit soort doeleinden gewoon in de handel trouwens.

Groet,

Bart

Het antwoord is veel simpeler.
Afzwavelen deed je niet in de korf.

dat klopt; niet in de korf. De imker plaatste de korf op een gat in de grond waarin hij de zwafel liet dampen.

Maar qua strekking zat ik er naast!
Lees ik over de veluwe en het afzwavelen van afgeklopte overtollige bijen,
maar over brabant lees ik over het afzwavelen van de korven die zo aan de opkopers werden verkocht.

Zou er echt zo'n regionaal verschil geweest zijn?

Maakt geen bijen zonder noodzaak dood! F. AUG. KELTING.

In 1898 stond in het eerste nummer wat in april verscheen deze nood kreet.
je kunt het hier lezen: http://library.wur.nl/ojs/index.php/bij ... /3249/2752

De korfvolken werden in het verleden "geslacht" om de heidehoning te oogsten.
De zomerhoning werd geoogst uit afgeklopte koven.
Het broed werd opnieuw "gespijld" in de afgeklopte korf en de bijen werder er weer bijgeschud.
De stukken raat met honing werden geperst.

Dag Hans heb jij het boek gelezen van SOET-HEEM imkers roman 1943.
In dit boek staan mooie uitspraken van bijen niet dood maken want je zal je straf niet ontlopen.