Ambrosiushoeve / PPO-bijen en "ons" geld, deel 4

[henkvanderscheer]

De besteding van EG-geld voor de bijenhouderij

EG-verordeningen
EG-verordening nr. 1221/97 (plus aanvulling) bepaalt dat er (onder voorwaarden) geld voor de bevordering van de productie en afzet van honing beschikbaar is. Deze doelstelling kan worden bereikt door het vaststellen van nationale programma's. Voorwaarde is dat die nationale programma's zijn gericht op één of meer van de volgende 5 prioriteiten.
a. technische bijstand voor georganiseerde bijenhouders en honingfirma's. Gedacht wordt aan cursussen en andere opleidingsacties voor georganiseerde bijenhouders en directeuren van o.a. coöperaties voor het telen van bijen en het oogsten, opslaan, verpakken, vervoeren en marketing bedrijven.
b. bestrijding van varroa en gerelateerde (secundaire) ziekten en verbetering van de omstandigheden voor de behandeling van kasten. Dit alles om de produktie van honing veilig te stellen en te verbeteren.
c. steun voor de rationalisatie van de transhumance (= het reizen met bijen om honing te kunnen winnen). Gedacht wordt o.a. aan de inrichting van plaatsen om kasten neer te kunnen zetten bij bloeiende gewassen.
d. steun voor de uitvoering van honinganalyses gericht op verbetering van de afzet. Kennis over de kwaliteit van honing kan het product een hogere marktwaarde geven.
e. uitvoering van specifieke projecten voor toegepast onderzoek voor verbetering van de honingkwaliteit en verspreiding van de resultaten van dat onderzoek. Dit kan een bijdrage leveren aan het inkomen van bijenhouders in bepaalde regio's.
Als tweede voorwaarde wordt de hoeveelheid EG-geld gekoppeld aan de hoeveelheid geld die de nationale overheid inzet en wel in de verhouding 50%/50%.
De derde voorwaarde is dat de nationale overheid haar programma dient vast te stellen in overleg met de representatieve bijenhoudersorganisaties en bijenhoudende coöperaties in dat land.
In een aparte EG-verordening (nr. 2300/97, plus aanvullingen) worden de details van uitvoering geregeld, zoals controle op de uitvoering van de maatregelen, verslaglegging en bepaling van de maximale hoogte van de EG-subsidie. De landen dienen jaarlijks verslag te doen aan de EG-commissie. De EG-commissie rapporteert eens per drie jaar aan de Europese Raad. De hoogte van de EG-subsidie is gemaximaliseerd en dat maximum verschilt per land. Dat maximum is afhankelijk van het relatieve belang van de bijenhouderij in dat land gerelateerd aan de bijenhouderij als totaal in de EG. Mocht een aantal landen niet hun maximale bedrag opsouperen, dan kan het overblijvende naar rato worden toegekend aan het maximum van de andere landen, mits de nationale overheid (van zo'n ander land) haar ingezette bedrag verhoogt.
Doel van de EG is een streven naar meer zelfsupporting ten aanzien van honing. Ongeveer 50% van de honing die in Europa wordt geconsumeerd, wordt ingevoerd. Beroepsimkerij gericht op honingproductie dient te worden gestimuleerd en daarbij wordt als norm gehanteerd, dat een beroepsimker meer dan 150 volken heeft.

Inzet van MLNV/EG-geld
Bij de in werking treding van de verordening 1221/97 hebben overheid (= MLNV) en bedrijfsraad afgesproken dat het beschikbare EG-geld niet naar individuele imkers zou gaan, maar ten algemene nutte zou worden aangewend. Zo kwam men tot de afspraak dat het geld dat de overheid steekt in het onderzoek van de Ambrosiushoeve/PPO-bijen (nu ongeveer € 135.000,--), zal worden aangewend om dat EG-geld binnen te halen en dan aan te wenden voor onderzoek naar productie en afzet van honing. Die bestemming ligt tot en met het jaar 2005 vast door afspraken die zijn gemaakt bij de verzelfstandiging van de Ambrosiushoeve tot PPO-bijen. Van de EG wordt een zelfde hoeveel geld verkregen en dat wordt gevoegd bij het MLNV-geld. Aangezien de nationale overheid de taak heeft om alles te controleren en daarover verslag te doen aan de EG-commissie, kost dat MLNV ook geld. Dat gaat niet af van de € 135.000,--, maar is additioneel en kost MLNV ext