Bijennovelle

[Jelte Pieter Dijkstra]

Onderstaande novelle is een mengsel van fantasie en werkelijkheid. U mag denken wat u wilt. De schrijver laat uw fantasie de vrije loop.

Boekenverslinder zit z'n tijd te vermorsen achter het stuur van de witte Hyundai. Terwijl drukke reizigers triptrappen langs de auto loopt de wachttijd nu al op naar een kwartier en het joch, die zich voordoet als imker, is in nog geen velden en wegen te bekennen. Een boek verslinden (het doet er niet toe welk boek) bied nu uitkomst.
In zijn jonge jaren (een geelgrijs verleden) verslond hij ze bij tientallen. Driehonderd stuks op jaarbasis; groot of klein, van zijdepapier, met of zonder harde kaften, praktijkboekjes en intellectuele werken. Driehonderd boeken op jaarbasis, dus bijna één boek per dag. Op honingzoete bijenboeken raakte Boekenverslinder pas de laatste twee decaden verkikkerd. Inmiddels is alle boekenhonger jaren geleden al gestild. De tanden van Boekenverslinder wijzen op het rijk geschakeerd boekendiner. Geelgekleurd van gele bladzijden uit bijzondere historische werken. Scheve tanden; het gevolg van de vele harde kaften. Een slijtageslag. Boekenverslinder kwam net op tijd tot inkeer. Boeken zijn slecht voor een gebit. Hij schakelde over op imkeren. Zo kwam hij makkelijk aan de natuurlijke bijenwas, was die z'n door boeken aangetaste tanden beschermden tegen verder verval. Geen moderne tandpasta (met extra fluor) die tegen dit natuurlijk wondermiddel kon concurreren. Wonderwas, gemaakt door de imme. Het lichtte de gele gloed van het tandglazuur zelfs nog iets meer op.

Door de imme was Boekenverslinder al vanaf 1987 geobsedeerd geraakt. Beter van toepassing is eigenlijk de naam Bijenverslinder. (De immen hadden de boeken met hun stekende angels verdreven naar stoffige planken grenen op zolder.) Maar bijen verslinden is meer iets voor Aziaten, die darrenlarven eten zoals Nederlanders borrelnootjes kanen.
De zoemende insecten brachten Boekenverslinder met het imkerjoch in aanraking. Nu voor de tweede maal. Waar bleef het joch toch?? Stressig tikte Boekenverslinder op het autostuur. Godverdorie, daar heb je hem!

Eindelijk.
Dik kwartier vertraging. In Zwolle storing in de locomotief. Heb je lang gewacht Boekverslinder???
Gemompel bevestigde het dik kwartier.
Het lange joch, uitgerekt door zijn lange zwarte notaris jas, stapte met een dikke blauwe rugtas vol bijenverrassingen de auto in. Boekenverslinder zou door hem zijn oude hobby weer oppakken. Het zou nog een hele kluif worden die Friese letters; keiharde ingeklonken kluiten klei. Zouden die scheve krakers het aankunnen? De test voor het wondermiddel was!
Het weerzien was goed. Warm zelfs. Boekenverslinder leek iets grijzer te zijn dan voorheen. Zijn snor had nog wel dezelfde rossige gloed. Twee stugge uitgestoken ijzerroestige haren ontsierden de gelijnde snorvorm. Een rij grijze haren halfschuin naast de rechtermondhoek wees op haastig scheren in de morgen. Had Boekenverslinder iets minder haar op zijn hoofd overgehouden misschien? Zeker van de zaak leek het joch niet te zijn.
Op zijn bleke schedel leek een klein bobbeltje te ontstaan in de loop van de tijd. Waarschijnlijk chemische accumulatie van fluvialaatresten uit de apistanstrips, dacht het imkerjoch. De tandbijenwas die Boekenverslinder gebruikte, bleek toch iets minder natuurlijk te zijn dan imkers meestal doen laten geloven.
Hoelang geleden was het eerste bezoek ook alweer?
Twee jaar, riep Boekenverslinder vragend.
Ja, zoiets dacht het joch ook.
Tijd gaat snel. Dagen vliegen als scutraketten. Maanden als spaceshuttles. Lachend liet Boekverslinder zijn tanden gloeien als de zon.

De reis (zoektocht naar bijenboeken) kan beginnen. Gedeelde passie. De witte Hyundai rijdt als een geoliede diesel. Vandaag kreeg ie te horen dat ie nog jaren trouwe diensten mocht bewijzen aan Boekenverslinder. Het imkerjoch dacht dat de Koreaan er harder van begon te rijden.
Obstakels deren Boekenverslinder (en de witte Hyundai niet, getuige de vele deuke