Roald Dahl / Koninginnengelei

Aan het bijenhouden valt veel te beleven. Voor velen de hoofdreden om zich op deze natuurhobby te storten. Wat kun je erover vertellen.
Plaats reactie
Frans vanTongeren
Berichten: 2016
Lid geworden op: wo 29 nov 2000, 00:00
Locatie: Nederland

Roald Dahl / Koninginnengelei

Bericht door Frans vanTongeren » vr 30 mar 2001, 12:37

Over ROALD DAHL

Informatie: ©2001 Mats Beek, Veenendaal
matsbeek@wanadoo.nl
(Fr. Ietsjes '˜verdicht')
*

Roald Dahl werd in 1916 geboren in Wales (Llandalf). Zijn ouders kwamen uit Noorwegen.
Toen Roald Dahl nog heel jong overleed zijn vader.
Vanaf zijn zevende jaar zat hij op een kostschool (beschreven in 'Boy'). Hij was hierna het schoolleven zo zat, dat hij niet verder wilde leren.
In zijn schoolrapport van 1930 staat: 'Ik heb nog nooit een jongen meegemaakt die zo vasthoudend het tegenovergestelde schrijft van wat hij bedoelt. Hij schijnt niet in staat te zijn zijn gedachten op papier te ordenen'.
Hij ging bij de Shell werken en moest voor dit werk naar Tanzania in Afrika.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij gevechtspiloot bij de RAF. Bij een mislukte noodlanding raakte hij ernstig gewond.
In Amerika publiceerde hij in 1942 zijn eerste verhaal: 'The Gremlins'. Walt Disney kocht de filmrechten van dit verhaal.
Roald Dahl was wel heel tevreden over de James Bondfilm 'You only live twice', waarvoor hij het scenario geschreven heeft.
Met het schrijven van verhalen voor volwassenen is Dahl begonnen.
In 1953 trouwde hij met Patricia Neal, een Amerikaanse actrice . Toen ze kinderen kregen, begon Roald Dahl voor kinderen te schrijven.
Roald Dahl woonde het grootste deel van zijn leven in 'Gipsy House' in Great Missenden, vlak bij Londen.
Bij zijn huis stond een tuinhuisje, waarin hij zijn boeken schreef, in een oude stoel met een plank op zijn knieën.
Roald Dahl was ook in Nederland zeer geliefd. Hij kreeg vijf keer een Zilveren Griffel.
Veel volwassenen (vooral in Engeland) vinden de boeken van Roald Dahl te gruwelijk voor kinderen. Kinderen zelf hebben hier echter helemaal geen problemen mee.
In 1989 was Roald Dahl (kort) lid van de commissie die vaststelde wat de kinderen op de scholen in Engeland voor het vak taal moesten leren. Het werk was hem te saai en hij nam ontslag.
Roald Dahl sterft op 23 november 1990 aan leukemie (bloedkanker). Hij ligt begraven op een heuvel tegenover 'Gipsy House'.
*

Beste forumers. . .
Wat dacht u van het volgende verhaal!
Ik zal het u in katernen laten lezen.
Fr.

***


ROALD DAHL / KONINGINNENGELEI
(vertaling: Else Hoog)


- '˜IK MAAK ME dodelijk bezorgd Albert, eerlijk waar,' zei mevrouw Taylor.
Ze zat strak naar de baby te staren, die roerloos in de kromming van haar linkerarm lag.
'˜1k weet zeker dat er iets mis is.'
De huid van het gezichtje van de baby had iets parelmoerachtig doorschijnends en was strak over de botten gespannen.
'˜Probeer het nog eens,' zei Albert Taylor.
'˜Dat helpt toch niets.'
'˜Je moet het blijven proberen, Mabel,' zei hij.
Ze pakte de fles uit de pan met warm water en schudde een paar druppels melk op de binnenkant van haar pols om de temperatuur te controleren.
'˜Toe dan,' fluisterde ze. '˜Toe dan, kindje. Word eens wakker en drink nog een beetje.'
Op een tafel in haar nabijheid stond een kleine lamp, zodat ze door een zachte, gele gloed werd omgeven.
'˜Toe dan,' zei ze. '˜Nog een heel klein beetje.'
Haar echtgenoot sloeg haar over de rand van zijn tijdschrift gade. Ze was halfdood van uitputting, dat zag hij wel, en haar bleke ovale gezicht, dat meestal zo ernstig en sereen was, had nu iets schraals en wanhopigs. Maar desondanks was de buiging van haar hoofd, zoals ze daar naar haar kind zat te kijken, merkwaardig mooi.
'˜Zie je wel,' mompelde ze. '˜Het gaat niet. Ze wil niet.'
Ze hield de fles tegen het licht en tuurde naar de maatstreepjes.
'˜Weer dertig gram. Dat is alles wat ze gedronken heeft. Nee '” nog niet eens. Het is maar vijfentwintig. Dat is niet genoeg om in leven te blijven, Albert, echt niet. Ik maak me dodelijk bezorgd.'
'˜Dat weet ik,' zei hij.
'˜Als ze er maar achter konden komen wat haar mankeert.'
'˜Ze mankeert niets, Mabel. Het is alleen een kwestie van tijd.'
'˜Natuurlijk mankeert ze wat.'
'˜Dokter Robinson zegt van niet.'
'˜Hoor eens,' zei ze, en ze ging staan. '˜Je kunt mij n

Frans vanTongeren
Berichten: 2016
Lid geworden op: wo 29 nov 2000, 00:00
Locatie: Nederland

Re: Roald Dahl / Koninginnengelei

Bericht door Frans vanTongeren » za 31 mar 2001, 13:45

(31-03-'01)
Hij pakte een asbak en begon met een lucifer langzaam de as uit zijn pijp te pulken.
Je kon natuurlijk altijd naar een ander ziekenhuis met haar gaan, ergens in Oxford misschien. Dat kon hij straks weleens aan Mabel voorstellen, als hij naar boven ging.
Hij hoorde haar nog steeds in de slaapkamer rondlopen, maar ze had haar schoenen zeker uitgedaan en pantoffels aangetrokken, want het was een zacht geluid.
Hij concentreerde zich weer op het tijdschrift en las verder. Hij las het artikel getiteld '˜Bevindingen over het voorkomen van nosema' uit en begon toen aan dat op de volgende bladzij, '˜De nieuwste gegevens over koninginnengelei'. Hij betwijfelde ten zeerste of er iets in zou staan dat hij nog niet wist.
Wat is die wonderbaarlijke substantie die koninginnengelei wordt genoemd precies?
Hij stak zijn hand uit naar zijn tabaksblikje op de tafel naast zich en begon al lezend zijn pijp te stoppen.
Koninginnengelei is een afscheiding die wordt geproduceerd door de klieren van de werkbijen, waarmee de larven worden gevoed nadat ze uit het eitje zijn gekomen. Deze substantie wordt door de keelklieren van de bijen afgescheiden, een proces dat vergelijkbaar is met de wijze waarop bij zoogdieren melk wordt afgescheiden door de borstklieren. Van biologisch standpunt uit is dit feit bijzonder belangrijk, omdat er geen soortgelijke evolutie bekend is bij andere insecten.
Dat wisten we allemaal al, zei hij bij zichzelf, maar omdat hij niets beters te doen had las hij verder.
De eerste drie dagen nadat ze uit het eitje zijn gekomen wordt de koninginnengelei aan alle larven toegediend in geconcentreerde vorm; maar daarna wordt dit kostbare voedsel voor die welke later darren of werkbijen zullen worden sterk verdund met honing en stufmeel. Alleen de larven die later koningin zullen worden krijgen tijdens het hele larvenstadium niets anders te eten dan geconcentreerde, zuivere koninginnengelei. Vandaar ook de naam.
De voetstappen in de slaapkamer boven zijn hoofd hielden op. Het was stil in huis. Hij streek een lucifer af en hield hem bij zijn pijp.
Koninginnengelei moet wel een enorm voedzame substantie zijn, want op dit dieet bereikt de larve van de honingbij in vijf dagen tijds een gewicht dat vijftienhonderdmaal zo groot is als zijn oorspronkelijke gewicht.
Dat zou wel zo'n beetje kloppen, dacht hij, hoewel het om de een of andere reden nooit in zijn hoofd was opgekomen om de groei tijdens het larven-stadium in termen van gewicht te meten.
Dat is dus hetzelfde als wanneer het gewicht van een baby van zevenenhalf pond in die tijd zou toenemen tot vijf ton.
Albert Taylor hield op met lezen en begon weer bij het begin van de zin.
Toen las hij hem nog een derde keer.
Dat is dus hetzelfde als wanneer het gewicht van een baby van zevenenhalf pond...
'˜Mabel!' riep hij en sprong op uit zijn stoel. '˜Kom eens!'
Hij liep de hal in en bleef onder aan de trap staan om haar nogmaals te roepen. Er kwam geen antwoord.
Hij holde de trap op en deed het licht op de overloop aan. De slaapkamerdeur was dicht. Hij liep ernaartoe en deed hem open en keek vanuit de deuropening de donkere kamer in. '˜Mabel,' zei hij. '˜Kom je even beneden? 1k geloof dat ik een idee heb. Het gaat over de baby.'
Het licht op de overloop achter hem wierp een zacht schijnsel op het bed en hij kon haar vaag onderscheiden; ze lag op haar buik met haar gezicht in het kussen en haar armen boven haar hoofd. Ze huilde weer.
'˜Mabel,' zei hij, en hij liep op haar toe en raakte haar schouder aan. '˜Kom nou even beneden. Dit is misschien belangrijk.'
'˜Ga weg,' zei ze. '˜Laat me met rust.'
'˜Wil je dan niet weten wat voor idee ik heb?'
'˜0 Albert, ik ben zo moe,' snikte ze. '˜1k ben zo moe dat ik niet meer weet wat ik doe. 1k ben gewoon aan het eind van mijn Latijn. 1k kan het niet langer aan.
Er viel een stilte. Albert draaide zich om en liep langzaam naar de wieg van de baby en keek erin. Het was te donker om het gezichtje van het kind te kunnen zien, maar toen hij zich vooroverboog hoorde hij het ademen, heel zacht en snel. '˜Hoe laat is de volgende voeding?'
'˜Om twee uur.' '˜En die daarna?'
'˜Morgenochtend om zes uur.'
'˜Die neem ik dan allebei voor mijn rekening,' zei hij. '˜Ga jij nu maar slapen.' Ze gaf geen antwoord.
'˜Ga behoorlijk onder de dekens liggen Mabel, en zorg dat je meteen gaat slapen, begrepen? En hou op met piekeren. De komende twaalf uur zorg ik voor alles. Als je zo doorgaat bezorg je jezelf nog een zenuwinzinking.'
'˜Ja,' zei ze. '˜Dat weet ik.'
'˜1k ga nu meteen met de kleine en met de wekker naar de logeerkamer, dus jij denkt nergens meer aan en vergeet dat we er zijn. Afgesproken?' Hij was al bezig de wieg door de deur naar buiten te rijden.
'˜0 Albert,' snikte ze.
'˜Niet meer piekeren. Laat alles maar aan mij over.'
'˜Albert...
'Ja?'
'˜Ik hou van je, Albert.'
'˜Ik hou ook van jou, Mabel. En nu gaan slapen.' De volgende oehtend tegen elven zag Albert Taylor zijn vrouw pas weer.
'˜Goeie, hemelse genade!' riep ze uit toen ze in ochtendjas en met pantoffels aan haar voeten de trap af stormde. '˜Albert! Hoe laat is het? 1k moet minstens twaalf uur hebben geslapen. Is alles in orde? Hoe is het gegaan?'
Hij zat rustig in zijn leunstoel een pijp te roken en het ochtendblad te lezen. De baby lag te slapen in een soort reiswieg, die bij zijn voeten op de grond stond.
'˜Dag lieverd,' zei hij glimlachend.
Ze holde naar het wiegje en keek erin. '˜Heeft ze wat gedronken, Albert? Hoeveel voedingen heb je haar gegeven? Ze had om tien uur weer een fles moeten hebben, wist je dat?'
Albert Taylor vouwde zijn krant op tot een keurig vierkant dat hij op het bijzettafeltje legde. '˜1k heb haar vannacht om twee uur de fles gegeven,' zei hij, en toen heeft ze ongeveer vijftien gram gedronken, meer niet. Qm zes uur heb ik haar weer de fles gegeven, en toen ging het beter, zestig gram...
'˜Zestig gram! 0 Albert, dat is fantastisch!'
'˜En we zijn net tien minuten klaar met de laatste voeding. De fles staat daar, op de schoorsteenmantel. Er zit nog maar dertig gram in. Ze heeft negentig gedronken. Hoe vind je dat?' Hij grijnsde trots, verrukt over zijn prestatie.
De vrouw ging meteen op haar knieën liggen en bestudeerde de baby.
'˜Ziet ze er niet beter uit?' vroeg hij gretig. '˜Heeft ze geen dikkere wangen gekregen?'
'˜Het klinkt misschien belachelijk,' zei zijn vrouw, '˜maar ik geloof echt dat het zo is. 0 Albert, je bent geweldig! Hoe heb je het voor elkaar gekregen?'
'˜Ze is gewoon over het dieptepunt heen,' zei hij. '˜Dat is het. Net wat de dokter voorspeld heeft, ze is over het dieptepunt heen.'
'˜1k hoop bij God dat je gelijk hebt, Albert.'
'˜Natuurlijk heb ik gelijk. Je zal zien dat het van nu af aan steeds beter gaat.' De vrouw zat liefdevol naar de baby te staren.
je ziet er zelf ook een stuk beter uit, Mabel.'
'˜1k voel me uitstekend. Het spijt me van gisteravond.'
'˜Laten we het zo houden,' zei hij. '˜1k doe voortaan '˜s nachts alle voedingen. En jij overdag.'
Ze keek hem over het wiegje heen aan, met gefronste wenkbrauwen. '˜Nee,' zei ze. '˜0 nee, ik wil niet dat je dat doet.'
'˜1k wil niet dat je een zenuwinzinking krijgt, Mabel.'
'˜Dat gebeurt ook niet, nu ik eindelijk een keer goed geslapen heb.'
'˜We kunnen het veel beter samen doen.'
'˜Nee Albert. Dit is mijn taak, en ik ben van plan ermee door te gaan. Zoiets als gisteravond zal niet meer gebeuren.'
Er viel een stilte. Albert Taylor haalde de pijp uit zijn mond en bestudeerde de nerf van het hout. '˜Goed dan,' zei hij. '˜In dat geval neem ik alleen het koeliewerk van je over. 1k steriliseer de flessen en ik maak de melk aan en 1k zorg dat je alles bij de hand hebt. Dat moet toch iets helpen.'

(wordt vervolgd)

Frans vanTongeren
Berichten: 2016
Lid geworden op: wo 29 nov 2000, 00:00
Locatie: Nederland

Re: Roald Dahl / Koninginnengelei

Bericht door Frans vanTongeren » zo 01 apr 2001, 14:44

(01-04-'01)
Ze keek hem nieuwsgierig aan, terwijl ze zich afvroeg wat er ineens met hem was.
'˜Zie je Mabel, ik heb eens nagedacht...'
'˜Ja, schat.'
'˜En ik heb zitten denken dat ik tot gisteravond nog nooit een vinger heb uitgestoken om je met de baby te helpen.'
'˜Dat is niet waar.
'˜Jawel. Dus heb ik besloten dat ik van nu af aan ook mijn steentje wil bijdragen. Ik ben de man die de voedingen klaarmaakt en de flessen steriliseert. Afgesproken?'
'˜Dat is erg lief van je, schat, maar het hoeft heus niet...~
'˜Toe nou!' riep hij uit. '˜Bederf het nou niet! 1k heb het de laatste drie keer gedaan en je ziet wat er gebeurd is! Hoe laat is de volgende? Om twee uur toch?'
ja.'
'˜De fles staat klaar,' zei hij. '˜Alles staat klaar, en als het zover is hoef je alleen maar naar de provisiekast te lopen en hem van de plank te pakken en op te warmen. Daar help ik je toch wel een beetje mee?'
De vrouw kwam overeind en liep naar hem toe en gaf hem een kus op zijn wang. '˜Wat ben je toch een lieverd,' zei ze. '˜1k ga met de dag meer van je houden.'
Later, halverwege de middag, toen Albert in de zon aan het werk was bij de bijenkasten, hoorde hij haar roepen vanuit het huis.
'˜Albert!' schreeuwde ze. '˜Albert, kom eens!' En ze kwam naar hem toe gehold door de boterbloemen.
Hij liep haar tegemoet en vroeg zich af wat er mis was.
'˜0, Albert! Raad eens!'
'˜Wat?'
'˜Ik ben net klaar met de voeding van twee uur en ze heeft alles opgedronken!'
'˜Nee!'
'˜Tot de laatste druppel! 0 Albert, ik ben zo gelukkig! Nu wordt ze beter! Ze is over het dieptepunt heen, net wat jij al zei!' Ze liep op hem toe, sloeg haar armen om zijn hals en drukte hem tegen zich aan; hij sloeg haar op haar rug, begon te lachen en zei dat ze een fantastisch moedertje was.
'˜Kom je er bij de volgende voeding bijzitten, om te zien of ze het weer doet, Albert?'
Hij zei dat hij dat voor geen goud wilde missen en ze omhelsde hem nogmaals en rende met kleine sprongetjes door het gras terug naar huis, terwijl ze de hele weg zong.
Natuurlijk hing er een zekere spanning in de lucht toen het tijd werd voor de voeding van zes uur. Om halfzes zaten beide ouders al klaar in de zitkamer,
In afwachting van het grote moment. De fles met melk stond in een pannetje warm water op de schoorsteenmantel. De baby lag te slapen in de reiswieg, die op de sofa stond.
Om twintig voor zessen werd ze wakker en begon uit voile borst te krijsen. '˜Zie je we1!' riep mevrouw Taylor uit. '˜Ze wil drinken. Haal haar er gauw uit, Albert, en geef haar hier. Pak eerst de fles maar.'
Hij gaf haar de fles en legde vervolgens de baby bij de vrouw op schoot. Voorzichtig raakte ze de lippen van de baby aan met de punt van de speen. De baby pakte de speen beet met haar tandeloze kaken en begon te drinken alsof ze was uitgehongerd, met snelle, krachtige zuigbewegingen.
'˜0 Albert, is het niet geweldig?' zei ze lachend.
'˜Het is fantastisch, Mabel.'
Een minuut of zeven, acht later had de baby de hele inhoud van de fles naar binnen geslokt.
'˜0, wat een knappe meid,' zei mevrouw Taylor. '˜Weer honderdtwintig gram.
Albert Taylor zat voorovergebogen in zijn stoel en staarde ingespannen naar het gezichtje van de baby. '˜Zal ik je eens wat zeggen?' zei hij. '˜Het lijkt wel of ze al een beetje is aangekomen. Wat vind jij?'
De moeder keek neer op het kind.
'˜Vind je ook niet dat ze groter en dikker lijkt dan gisteren, Mabel?'
'˜Misschien wel, Albert. 1k weet het niet zeker. Hoewel het natuurlijk onmogelijk is dat ze in zo'n korte tijd werkelijik is aangekomen. Het belangrijkste is dat ze normaal drinkt.'
'˜Ze is over het dieptepunt been,' zei Albert. '˜1k geloof dat je je geen zorgen meer over haar hoeft te maken.'
'˜Dat zal ik zeker niet doen.'
'˜Zal ik vast naar boven gaan en de wieg weer bij ons in de slaapkamer zetten, Mabel?'
'˜Ja, graag,' zei ze.
Albert ging naar boven en bracht de wieg terug. De vrouw volgde hem met het kind, en nadat ze het een schone luier had gegeven legde ze het voorzichtig in bet wiegje. Toen dekte ze het toe.
'˜Ziet ze er niet allerliefst uit, Albert?' fluisterde ze. '˜Is het niet de mooiste baby die je in je hele leven hebt gezien?'
'˜Laat haar nu maar, Mabel,' zei hij. '˜Ga mee naar beneden en maak voor ons wat te eten. Dat hebben we allebei wel verdiend.'
Toen ze klaar waren met eten installeerden de ouders zich in fauteuils in de zitkamer, Albert met zijn tijdschrift en zijn pijp en mevrouw Taylor met haar breiwerk. Maar het tafereel verschilde hemelsbreed van dat van de vorige avond. Alle spanningen waren ineens verdwenen. Het knappe, ovale gezicht van mevrouw Taylor straalde van blijdschap, haar wangen waren roze, haar ogen schitterden en haar mond was vertrokken in een dromerig lachje van pure tevredenheid.
Af en toe keek ze even op van haar breiwerk om haar echtgenoot een tedere blik toe te werpen. Soms hield het geklik van haar breipennen enkele seconden op, en dan zat ze heel stil naar het plafond te kijken en luisterde of ze boven gehuil of gejengel hoorde. Maar het bleef stil.
'˜Albert,' zei ze na een tijdje. 'Ja, schat?'
'˜Wat wilde je me gisteravond eigenlijk vertellen toen je de slaapkamer binnen kwam hollen? Je zei dat je een idee had over de baby?'
Albert Taylor liet zijn tijdschrift op zijn schoot zakken en wierp haar een lange, sluwe blik toe.
'˜0 ja?' zei hij.
'Ja.' Ze wachtte af of hij nog iets zou zeggen, maar dat deed hij niet.
'Wat is er zo grappig aan?' vroeg ze. '˜Waarom zit je zo te grijnzen?'
'˜Omdat het een reuzegrap is,' zei hij.
'˜Vertel op, schat.'
'˜Ik denk dat ik dat maar beter niet kan doen,' zei hij. '˜Je zou me misschien voor leugenaar uitmaken.'
Ze had hem zelden zo zelfgenoegzaam zien kijken als nu, en ze lachte terug en bleef aanhouden.
'˜1k ben benieuwd hoe je zult kijken als je het weet, Mabel, dat wil ik je wél vertellen.'
'˜Albert, waar gaat het dan over?'
Hij zweeg even, niet van plan zich te laten opjutten.
'˜Je vindt tocb echt dat het beter gaat met de baby?' vroeg hij.
'˜Ja natuurlijk.'
'Je bent het met me eens dat ze plotseling fantastisch drinkt en er honderd procent beter uitziet?'
'˜Ja Albert, dat ben ik met je eens.'
'˜Dat komt dan goed uit,' zei hij terwijl zijn grijns nog breder werd dan hij al was. '˜Want ik heb het gedaan, begrijp je wel.'
'Wat gedaan?'
'˜Ik heb de baby beter gemaakt.'
'˜Ja lieverd. Natuurlijk heb je dat.' Mevrouw Taylor ging rustig door met breien.
'˜Je gelooft me zeker niet?'
'˜Natuurlijk geloof ik je, Albert. De eer komt jou helemaal toe.'
'˜Hoe heb ik het dan gedaan?'
'˜Nou,' zei ze, en ze dacht even na. '˜Misschien ben jij wel briljant in het klaarmaken van voedingen. Sinds jij haar melk klaarmaakt gaat het almaar beter met haar.'
'˜Bedoel je dat het klaarmaken van de voeding een soort kunst is?' '˜Dat schijnt zo.' Ze breide door en lachte stilletjes bij zichzelf terwijl ze bedacht wat een rare wezens mannen waren.

(wordt vervolgd)

Frans vanTongeren
Berichten: 2016
Lid geworden op: wo 29 nov 2000, 00:00
Locatie: Nederland

Re: Roald Dahl / Koninginnengelei

Bericht door Frans vanTongeren » ma 02 apr 2001, 14:48

(02-04-'01)
'˜Ik zal je een geheim vertellen,' zei hij. je hebt groot gelijk. Hoewel het er eigenlijk niet zozeer om gaat hoe je de voeding klaarmaakt. Het gaat erom wat je erin doet. Dat begrijp je toch, Mabel?'
Mevrouw Taylor hield op met breien en keek achterdochtig naar haar man op. '˜Albert,' zei ze, '˜je gaat me toch niet vertellen dat je iets in de melk van dat kind hebt gedaan?'
Hij grijnsde alleen maar. '˜Nou, heb je dat gedaan ja of nee?' '˜Het zou kunnen,' zei hij. '˜1k geloof je niet.'
Hij had een merkwaardige, verbeten manier van grijnzen, met al zijn tanden bloot.
'˜Albert,' zei ze, '˜plaag me nou niet langer.'
'˜Nee schat, goed.'
Je hebt toch niet echt wat in haar melk gedaan? Geef antwoord, Albert. Zoiets kan gevaarlijk zijn, bij zo'n kleine baby.'
'˜Het antwoord is ja, Mabel.'
'˜Albert Taylor! Hoe heb je het kunnen doen?'
'Wind je nou niet op,' zei hij. '˜1k zal het je allemaal precies vertellen als je dat echt wilt, maar blijf in hemelsnaam kalm.'
'˜Bier, natuurlijk!' riep ze uit. '˜Je hebt er bier in gedaan!'
'˜Toe nou, Mabel, doe niet zo stom.'
'˜Wat dan?'
Albert legde weloverwogen zijn pijp op het tafeltje naast zich neer en ging achteruit zitten in zijn stoel. '˜Vertel eens,' zei hij, '˜heb je me toevallig ooit horen praten over iets dat koninginnengelei heet?'
'˜Nooit.'
'˜Het is wonderbaarlijk spul,' zei hij. '˜Echt wonderbaarlijk. En gisteravond kwam ik ineens op het idee om er een beetje van in de melk van de baby te doen...'
'˜Hoe heb je het in je hoofd kunnen halen!'
'˜Toe nou, Mabel, je weet nog niet eens wat het is.'
'˜Het kan me niet schelen wat het is,' zei ze. Je kunt niet zomaar van ales in de melk van een pasgeboren baby doen. Je lijkt we1 gek.'
'˜Het is volmaakt onschuldig, Mabel, anders had ik het niet gedaan. Het wordt door bijen gemaakt.'
'˜Dat had ik kunnen weten.'
'˜En het is zo kostbaar dat bijna niemand zich kan veroorloven het te gebruiken. En als ze het gebruiken gaat het met een druppeltje per keer.'
'˜En hoeveel heb je ons kind ervan gegeven, als ik vragen mag?'
'˜Aha,' zei hij, '˜dat is het nou just. Dat is nou juist het verschil. 1k denk dat ons kind, alleen bij de laatste vier voedingen, al zowat vijftig keer zoveel koninginnengelei binnen heeft gekregen als wie dan ook. Wat zeg je daarvan?'
'˜Albert, hou me nu niet langer voor de maL'
'˜1k zweer het,' zei hij trots.
Ze staarde hem aan met rimpels in haar voorhoofd, en haar mond stond een tikje open.
'˜VVeet je wat dat spul kost, Mabel, als je het ergens moet kopen? In Amerika is momenteel een zaak die ermee adverteert, voor vijfhonderd dollar per pot met een inhoud van een pond! Dat is duurder dan goud!'
Ze had niet het flauwste idee waarover hij het had.
'˜Ik zal het je bewijzen,' zei hij, en hij sprong op en liep naar de grote boekenkast waar hij al zijn literatuur over bijen bewaarde. Op de bovenste planken lagen de oude nummers van The American Bee Journal op een keurige stapel naast die van British Bee Journal, Beecraft en andere bladen. Hij pakte het laatste nummer van The American Bee Journal en sloeg de pagina met kleine annonces achterin op.
'˜Daar staat het,' zei hij. '˜Net wat ik zei. 'Wij verkopen koninginnengelei $ 480 per pot van 500 gr. en gros.'
Hij reikte haar het tijdschrift aan om het haar zelf te laten lezen.
'˜Geloof je me nou? Dat is een zaak in New York, Mabel. Het staat er echt.'
'˜Er staat niet bij dat je het door de melk van een kleine baby kunt roeren,' zei ze. '˜Ik begrijp niet wat je bezielt, Albert, ik begrijp er niets van.'
'˜Ze wordt er toch beter van?'
'˜Daar ben ik nu niet meer zo zeker van.'
'˜Doe niet zo idioot, Mabel. Je weet best dat het zo is.'
'˜Waarom hebben andere mensen het dan nooit bij hun baby's geprobeerd?'
'˜Dat probeer ik je nou almaar aan je verstand te brengen,' zei hij. '˜Het is te duur. Er is op de hele wereld praktisch geen mens die zich kan veroorloven koninginnengelei te kopen om zomaar te eten, behalve misschien een paar multimiljonairs. Het wordt alleen gekocht door grote fabrieken die gezichtscrèmes voor vrouwen maken en dergelijke. Die gebruiken het als stunt. Ze doen er een heel klein kloddertje van in een grote pot crème en het spul vliegt de winkels uit, voor enorme bedragen. Ze beweren dat het helpt tegen rimpels.'
'˜En is dat zo?'
'˜Hoe moet ik dat in hemelsnaam weten, Mabel? Trouwens,' zei hij terwijl hij weer in zijn stoel ging zitten, '˜daar gaat het helemaal niet om. Het gaat hierom. Het heeft ons kindje in die paar uur zoveel goed gedaan dat ik vind dat we het haar moeten blijven geven. Va1 me nou niet in de rede, Mabel. Laat me uitspreken. 1k heb buiten tweehonderdveertig bijenkasten staan, en als ik daar een stuk of honderd van gebruik voor de productie van koninginnengelei, kunnen we haar zoveel geven als ze nodig heeft.'
'˜Albert Taylor,' zei de vrouw, en ze staarde hem aan met wijd opengesperde ogen, '˜ben je helemaal krankzinnig geworden?'
'˜Wil je nou alsjeblieft even luisteren naar wat ik te zeggen heb?'
'˜1k wil het absoluut niet hebben,' zei ze. '˜Je geeft mijn baby geen druppel van die enge gelei meer, goed begrepen?'
'˜Maar Mabel...'
'˜En afgezien daarvan hebben we vorig jaar een vreselijk slechte oogst gehad, en God mag weten wat er gebeurt als je nu aan die kasten gaat zitten knoeien.
'˜Aan mijn kasten mankeert niets, Mabel.'
'˜Je weet anders best dat we vorig jaar maar de helft van de normale opbrengst hebben gehad.'
'˜Wil je me een plezier doen?' zei hij. '˜Laat me nou even rustig uitleggen wat voor fantastische resultaten er met dat spul bereikt worden.'
'Je hebt me nog niet eens verteld wat het precies is.'
'˜Goed Mabel, dat zal ik doen. Zul je dan luisteren? Zul je me dan de kans geven om het uit te leggen?'
Ze zuchtte en pakte haar breiwerk weer op. 'Vooruit, steek maar van Wal, Albert. Vertel op.'
Hij zweeg even, omdat hij niet precies wist hoe hij moest beginnen. Het zou helemaal niet eenvoudig zijn een dergelijke kwestie uit te leggen aan een persoon die niet alles wist van de bijenteelt.
'˜Je weet toch,' zei hij, '˜dat elke bijenkolonie maar één koningin heeft?'
'Ja'.
'˜En dat die koningin alle eitjes legt?'
'˜Ja schat. Zover reikt mijn kennis nog net.'
'˜Goed dan. Nu is het zo dat de koningin twee versehillende soorten eitjes legt. Dat weet ze zelf niet, maar het is wel zo. Dat is nu wat wij een van de wonderen der bijenkorf noemen. Ze legt eitjes waar darren uitkomen en ze legt eitjes waar werkbijen uitkomen. Als dat geen wonder is dan weet ik het niet, Mabel.'
'˜Ja Albert, dat zal best.'
'˜De darren zijn de mannetjes. Daar hebben we het nu niet over. De werkbijen zijn allemaal vrouwtjes. De koningin ook, natuurlijk. Maar de werkbijen zijn geslachtloze vrouwtjes, als je begrijpt wat ik bedoel. Hun geslachtsorganen zijn niet ontwikkeld, terwijl de koningin juist geweldig sexy is. Ze kan op één dag een hoeveelheid eitjes leggen die net zoveel weegt als zijzelf.'
Hij aarzelde, terwijl hij zijn gedachten op een rijtje zette.
'˜Wat er gebeurt is het volgende. De koningin kruipt rond over de raat en deponeert haar eitjes in de zogenaamde cellen. Je weet toch dat er in een honingraat honderden gaatjes zitten? Nou, de raat waarin de koningin haar eitjes legt ziet er net zo uit, alleen zitten er dus eitjes in de cellen en geen honing.

(wordt vervolgd)

Frans vanTongeren
Berichten: 2016
Lid geworden op: wo 29 nov 2000, 00:00
Locatie: Nederland

Re: Roald Dahl / Koninginnengelei

Bericht door Frans vanTongeren » di 03 apr 2001, 14:51

(03-04-'01)
Ze legt in elke cel een eitje, en drie dagen later komt er een heel klein wormpje uit. Dat noemen we de larve.
Zodra de larve uit het ei kruipt komen de bijen die ervoor moeten zorgen '”dat zijn jonge werkbijen '” toegesneld en beginnen hem vol te stoppen met eten. En weet je wat ze hem te eten geven?'
'˜Koninginnengelei,' antwoordde Mabel geduldig.
'˜Goed geraden!' riep hij uit. '˜Dat is inderdaad wat ze hem te eten geven. Het komt uit een klier in hun kop, en ze pompen het in de cel om de larve te voeden. En wat gebeurt er dan?'
Hij zweeg dramatisch en keek haar aan met zijn kleine, knipperende, waterig-grijze ogen. Toen draaide hij zich langzaam om in zijn stoel en pakte het tijdschrift waarin hij de vorige avond had zitten lezen.
'˜Wil je weten wat er daarna gebeurt?' vroeg hij, terwijl hij zijn lippen aflikte.
'˜Ik ben dodelijk benieuwd.'
'˜Koninginnengelei,' las hij voor, '˜moet wel een enorm voedzame substantie zijn, want op dit dieet bereikt de larve van de honingbij in vijf dagen tijds een gewicht dat vijftienhonderdmaal zo groot is als zijn oorspronkelijke gewicht!'
'˜Hoeveel maal?'
'˜Vijftienhonderdmaa', Mabel. En weet je waar dat op neerkomt als je dat bij een mens toepast? Het komt erop neer,' zei hij met gedempte stem, terwijl hij zich vooroverboog en haar strak aanstaarde met zijn kleine fletse ogen, '˜dat het gewicht van een baby van zeveneneenhalf pond in vijf dagen tijds zou toenemen tot vijf ton!'
Mevrouw Taylor liet voor de tweede keer haar breiwerk zakken. 'Je moet dit natuurlijk niet te letterlijk opvatten, Mabel.'
'˜Waarom niet?'
'˜Omdat het gewoon een wetenschappelijke berekening is.'
'˜Goed Albert, ga verder.'
'˜Maar dat is pas de helft van het verhaal,' zei hij. '˜Er komt nog meer. 1k heb je nog niet verteld over de meest verbluffende eigenschap van koninginnengelei. 1k zal je nu uitleggen hoe een doodordinair duf werkbijtje met praktisch geen geslachtsorganen door koninginnengelei getransformeerd wordt tot een grote, dikke, pracbtige, vruchtbare koningin.'
'˜Wou jij beweren dat ons kind doodordinair en duf is?' vroeg ze nijdig.
'˜Toe nou, Mabel, ga me nou geen woorden in de mond legger. Luister nou even. Wist je dat de koningin en de werkbij, hoewel ze volkomen van elkaar versehillen als ze volwassen zijn, allebei uit precies hetzelfde soort eitje komen?'
'˜Ik geloof er niets van,' zei ze.
'˜Toch is het zo Mabel, zo waar als ik hier zit, eerlijk waar. Als de bijen willen dat er een koningin uit een eitje komt in plaats van een werkbij kunnen ze daar zelf voor zorgen.'
'˜Hoe dan?'
'˜Aha,' zei hij, en hij schudde met zijn dikke wijsvinger. '˜Dat ga ik je nu vertellen. Dat is nou juist het geheim. Vertel eens '” wat denk jij dat de oorzaak van dat wonder is, Mabel?'
'˜Koninginnengelei,' antwoordde ze. '˜Dat heb je al gezegd.'
'˜Inderdaad, koninginnengelei!' riep hij uit, terwijl hij in zijn handen klapte en in zijn stoel op en neer wipte. Zijn grote ronde gezicht gloeide nu van opwinding en er waren twee vurige, scharlakenrode vlekken op zijn jukbeenderen verschenen.
'˜Het gaat als volgt in zijn werk. Ik zal het eenvoudig houden. De bijen willen een nieuwe koningin. Dus bouwen ze een extra grote cel, een koninginnencel noemen we dat, en ze zorgen ervoor dat de oude koningin daar een eitje in legt. De overige negentienhonderdnegenennegentig eitjes legde ze in de gewone cellen. Nu dan. Zodra de larven uit de eitjes komen, hollen de werk-sters toe en beginnen koninginnengelei naar binnen te pompen. Ze krijgen het allemaal, de werksters net zo goed als de koningin. Maar nu komt het belangrijke punt, Mabel, dus luister goed. Er is namelijk één verschil. De werksterlarven krijgen dit speciale, fantastische voedsel uitsluitend tijdens de eerste drie dagen van het larvenstadium. Daarna worden ze op een heel ander dieet gezet. Het is eigenlijk net zoiets als het spenen bij de mens, alleen gebeurt het niet op de gewone manier doordat het zo plotseling gaat. Na de derde dag worden ze in een klap op een min of meer normaal bijendieet gezet '” een mengsel van honing en stuifmeel '” en ongeveer twee weken later komen ze uit de cel en zijn het werkbijen geworden.
'˜Maar de larve in de koninginnencel maakt heel wat anders mee! Die krijgt het hele larvenstadium door uitsluitend koninginnengelei! De werksters gieten het in de cel, zo overvloedig zelfs dat het larfje er letterlijk in zwemt. En daardoor wordt het een koningin!'
'˜Dat kun je toch niet bewijzen,' zei ze.
'˜Praat niet zo'n vervloekte onzin, Mabel. Duizenden mensen hebben het bewezen, keer op keer, beroemde wetenschapsmensen in alle landen van de hele wereld. Je hoeft alleen maar een larve uit een gewone cel te halen en in een koninginnencel te stoppen '” enten noemen wij dat '” en als de werksters haar dan maar rijkelijk voorzien van koninginnengelei krijg je vanzelf een koningin! En wat het allemaal nog fantastischer maakt is dat er een werkelijk levensgroot verschil bestaat tussen een koningin en een werkbij wanneer ze eenmaal volwassen zijn. De buik is anders van vorm. De angel is anders. De poten zijn anders. De...'
'˜In welk opzicht zijn de poten anders?' vroeg ze, om hem op de proef te stellen.
'˜De poten? Nou, de werksters hebben kleine stuifmeelkorfjes aan hun poten om het stuifmeel te dragen. Dc koningin niet. En er is nog een verschil. De koningin heeft volledig ontwikkelde geslachtsorganen. De werksters niet. En het meest verbazingwekkende punt, Mabel, is dat de koningin gemiddeld vier à zes jaar blijft leven. De werkster haalt nauwelijks hetzelfde aantal maanden. En al die verschillen komen alleen voort uit het feit dat de één koninginnen gelei heeft gekregen en de ander niet!'
'˜Ik vind het erg onwaarschijnlijk,' zei ze, '˜dat dat allemaal een gevolg zou zijn van wat ze eten.
'˜Natuurlijk is het onwaarschijnlijk. Het is ook weer een van de wonderen van de bijenkorf. Het is verdomme het grootste wonder van allemaal. Het is zo'n godvergeten groot wonder dat de grootste geleerden er al honderden jaren niet achter hebben kunnen komen waarin het hem zit. Wacht even, blijf rustig zitten. 1k moet even wat pakken.'
Weer sprong hij op en hij liep naar de boekenkast en begon driftig in allerlei boeken en tijdschriften te bladeren.
'˜Ik zal een paar van die verslagen voor je opzoeken. Mooi zo. 1k heb er al een. Moet je luisteren.' En hij begon voor te lezen uit een exemplaar van The American Bee Journal:
'˜Dr. Frederick A. Banting, die in Toronto een researchlaboratorium leidt dat hem door het Canadese volk is geschonken uit erkentelijkheid voor zijn werkelijk grootse hulp aan de mensheid door de ontdekking van insuline, begon zich te interesseren voor koninginnengelei. Hij droeg zijn staf op een analyse te maken van de verschillende bestanddelen en...'
Hij hield even op.
'˜Enfin, ik zal het je niet allemaal voorlezen, maar wat er gebeurde is dit. Dr. Banting en zijn mensen namen een monster koninginnengelei uit koninginnencellen met twee dagen oude larven en begonnen aan hun analyse. En wat denk je dat de conclusie was?
De conclusie,' zei hij, '˜was dat koninginnnengelei fenolen, sterolen, glyceriden en dextrose bevat, plus '” en nou komt het '” tachtig à vijfentachtig procent zuren die niet nader te analyseren bleken.'
Hij stond bij de boekenkast met het tijdschrift in zijn hand en een raar, heimelijk lachje om zijn mond, en zijn vrouw sloeg hem niet-begrijpend gade.
Hij was geen lange man; hij had een dik, mollig, kwabbig lichaam dat op twee korte benen rustte. Die benen waren een beetje krom. Het hoofd was enorm groot en rond en bedekt met borstelig, kortgeknipt haar, en het grootste gedeelte van het gezicht ging '” nu hij zich niet meer schoor '” schuil onder een bruinachtig-gele laag dons van ongeveer tweeënhalve centimeter. Eigenlijk zag hij er nogal grotesk uit, dat viel niet te ontkennen.
'˜Tachtig à vijfentachtig procent zuren,' zei hij, '˜die niet nader te analyseren bleken. Is dat niet ongelofelijk?' Hij draaide zich weer om naar de boekenplank en begon tussen de andere tijdschriften te zoeken.
'˜Wat betekent dat, zuren die niet nader te analyseren bleken?'

(wordt vervolgd)

Frans vanTongeren
Berichten: 2016
Lid geworden op: wo 29 nov 2000, 00:00
Locatie: Nederland

Re: Roald Dahl / Koninginnengelei

Bericht door Frans vanTongeren » wo 04 apr 2001, 14:54

(04-04-'01)
'˜Dat is nou juist het punt! Niemand weet het! Zelfs Banting heeft het niet kunnen ontdekken. Je hebt toch weleens van Banting gehoord?'
'˜Nee.'
'˜Toevallig is dat zowat de beroemdste dokter van de hele wereld.'
Ze bleef naar hem kijken terwijl hij zo bij de boekenkast rondscharrelde, met zijn stoppelige hoofd en zijn behaarde gezicht en zijn mollige, vlezige lichaam, en het vie1 haar op dat de man op een merkwaardige manier eigenlijk zelf wel wat van een bij had. Het was haar dikwijls opgevallen dat vrouwen gingen lijken op de paarden waarop ze reden, en ze had ontdekt dat mensen die vogels of bulterriërs of keeshonden fokten vaak in geringe, maar toch opvallende mate gelijkenis vertoonden met het dier van hun keuze. Maar tot nog toe was het nooit in haar hoofd opgekomen dat haar man weleens iets van een bij zou kunnen weghebben. Ze schrok er een beetje van.
'˜En heeft Banting er ooit van gegeten,' vroeg ze, '˜van die koninginnengelei?'
'˜Natuurlijk heeft hij er niet van gegeten, Mabel. Daar had hij niet genoeg voor. Het is te kostbaar.'
'˜Zal ik je eens wat zeggen?' zei ze, terwijl ze hem bleef aanstaren, maar toch ook een beetje moest lachen. '˜Je begint zelf wel een ietsjepietsje op een bij te lijken, wist je dat?'
Hij draaide zich om en keek haar aan.
'˜Het komt waarschijnlijk voornamelijk door die baard,' zei ze. '˜Ik wou dat je hem afschoor. Zelfs de kleur is nogal bijig, vind je zelf ook niet?'
'˜Waar heb je het in jezusnaam over, Mabel?'
'˜Albert,' zei ze. '˜Denk een beetje aan je woorden.'
'˜Wil je dat ik nog verder ga of niet?'
'˜Ja schat, het spijt me. 1k maakte maar een grapje. Ga alsjeblieft verder.'
Hij wendde zich weer af en pakte een ander tijdschrift uit de kast, en begon het door te bladeren. '˜Moet je dit even horen, Mabel. 'In 1939 heeft Heyl een experiment uitgevoerd met ratten van eenentwintig dagen die hij injecties met koninginnengelei gaf, in wisselende hoeveelheden. Zijn bevindingen waren dat er een premature folliculaire ontwikkeling van de eierstokken plaatsvond, die rechtstreeks in overeenstemming was met de hoeveelheid koninginnengelei die hij had ingespoten.'

Frans vanTongeren
Berichten: 2016
Lid geworden op: wo 29 nov 2000, 00:00
Locatie: Nederland

Re: Roald Dahl / Koninginnengelei

Bericht door Frans vanTongeren » do 05 apr 2001, 14:57

(05-04-'01)
De ouders zaten met nerveuze lachjes tegenover elkaar in hun feuteuils terwijl ze naar de baby op de schoot van de moeder keken en wachtten tot ze moe zou worden en zou ophouden met krijsen.
'˜Weet je wat?' zei Albert Taylor tenslotte.
'˜Nee?'
'˜Volgens mij heeft ze nog honger. Ik durf er wat om te verwedden dat ze gewoon nog meer wil drinken. Zal ik een nieuwe fles halen?'
'˜Ik vind niet dat we dat moeten doen, Albert.'
'˜Het zal haar goeddoen,' zei hij terwijl hij opstond uit zijn stoel. '˜1k ga even een tweede portie opwarmen.'
Hij ging naar de keuken en bleef enkele minuten weg. Toen hij terugkeerde had hij een boordevolle fles bij zich.
'˜Ik heb een dubbele portie gemaakt,' verklaarde hij. '˜Tweehonderdveertig gram. Voor de zekerheid.'
'˜Albert! Ben je helemaal gek geworden! Weet je niet dat het net zo erg is om te veel te geven als te weinig?'
'˜Je hoeft het haar niet allemaal te geven, Mabel. Je kan ophouden wanneer je maar wilt. Hier,' zei hij, terwijl hij zich over haar heenboog, '˜laat haar nou maar wat drinken.'
Mevrouw Taylor begon de bovenlip van het kind te kriebelen met het uiteinde van de speen. Het kleine mondje pakte de rubberspeen stijf beet en plotseling werd het stil in de kamer. Het lijfje van de baby ontspande zich en het gezichtje kreeg cen uitdrukking van volslagen gelukzaligheid toen ze begon te drinken.
'˜Zie je wel, Mabel! Wat heb ik je gezegd?' De vrouw gaf geen antwoord.
'˜Ze is uitgehongerd, dat is het. Moet je zien hoe hard ze zuigt.'
Mevrouw Taylor hield het niveau van de melk in de fles in de gaten. Het daalde snel, en na korte tijd was er negentig, en even later zelfs al honderdtwintig gram verdwenen.
'˜Zo,' zei ze. '˜Nu is het mooi geweest.'
'˜Je kan hem haar nu niet zomaar afpakken, Mabel.'
'˜Jawel, schat. Het moet.'
'˜Vooruit, mens. Laat dat kind toch drinken, en doe niet zo overdreven.'
'˜Maar Albert...'
'˜Ze is uitgehongerd, begrijp je dat dan niet? Toe maar, mooie meid van me,' zei hij, '˜drink maar lekker op.'
'˜Het bevalt me helemaal niet, Albert,' zei de vrouw, maar ze nam de fles niet weg.
'˜Ze haalt gewoon haar schade in, Mabel, anders niet.'
Vijf minuten later was de fles leeg. Langzaam trok mevrouw Taylor de speen uit het mondje, en ditmaal protesteerde de baby niet, maar maakte zelfs geen enkel geluid. Ze lag vredig bij haar moeder op schoot, de oogjes wazig van tevredenheid, het mondje halfopen, de lippen vol melkvegen.
'˜Driehonderdzestig gram, Mabel!' zei Albert Taylor. '˜Dat is drie keer de normale hoeveelheid! Is dat niet fantastisch!'
De vrouw zat naar het kind te staren. En haar gezicht veranderde geleidelijk weer in dat van een bezorgde, gespannen, angstige moeder.
'˜Wat is er met jou aan de hand?' vroeg Albert. '˜Je gaat je nu daar toch weer geen zorgen over maken, hoop ik? Je kan niet verwachten dat ze beter wordt op zo'n miezerige honderdtwintig gram, dat is belachelijk.'
'˜Kom eens hier, Albert,' zei ze.
'˜Wat?'
'˜Kom eens hier, zei ik.'
Hij liep naar haar toe en ging naast haar staan.
'˜Kijk eens goed naar haar en vertel me dan of je soms verschil ziet.'
Hij tuurde aandachtig naar de baby. '˜Ze lijkt groter, Mabel, als je dat soms bedoelt. Groter en dikker.'
'˜Hou haar eens even vast,' beval ze. '˜Toe dan, til haar op.'
Hij stak zijn handen uit en tilde de baby van de schoot van de moeder. '˜Goeie God!' riep hij uit. '˜Het lijkt wel een brok lood!'
'˜Precies.
'˜Vind je dat niet geweldig!' riep hij stralend uit. '˜Ik durf te wedden dat ze al weer bijna op haar normale gewicht is!'
'˜Ik word er bang van, Albert. Het gaat te vlug.'
'˜Ach mens, wat een onzin.'
'˜Het komt van die smerige gelei,' zei ze. '˜Ik haat dat spul.'
'˜Koninginnengelei is helemaal niet smerig,' antwoordde hij verontwaardigd. '˜Doe niet zo onnozel, Albert! Dacht je soms dat het normaal is als een kind zo vlug aankomt?'
'˜Bij jou is het ook nooit goed!' riep hij. '˜Eerst heb je de zenuwen omdat ze afvalt, en nu ze aankomt ben je ook weer als de dood! Wat mankeert je toch, Mabel?'
De vrouw stond op uit haar stoel met de baby in haar armen en liep naar de deur. '˜Ik heb maar één ding te zeggen,' zei ze. '˜En dat is, dat het maar goed is dat ik erop kan toezien dat je haar die rommel niet meer geeft, punt uit.' Ze verliet de kamer en Albert keek door de open deur toe hoe ze door de hal liep en de trap opklom tot ze op de derde of vierde trede plotseling enkele seconden doodstil bleef staan, alsof haar ineens iets te binnen schoot. Toen draaide ze zich om en liep snel naar beneden en kwam de kamer weer in.
'˜Albert,' zei ze.
'Ja'.
'˜Ik mag toch, hoop ik, aannemen dat er in die laatste voeding geen koninginnengelei zat?'
'˜Ik zie niet in waarom je dat zou mogen aannemen, Mabel.'
'˜Albert!'
'˜Wat is er?' vroeg hij, zacht en onschuldig.
'˜Hoe heb je het in je hoofd kunnen halen!' riep ze uit.
Er verscheen een gekwelde, verbijsterde uitdrukking op het enorm grote, baardige gezicht van Albert Taylor. '˜Ik vind dat je juist blij moet zijn dat ze weer een flinke portie heeft binnengekregen,' zei hij. '˜Eerlijk waar. En het was een flinke portie, Mabel, neem dat maar gerust van me aan.
De vrouw bleef vlak voor de open deur staan, en klemde de baby in haar armen, terwijl ze haar man aanstaarde met wijdopen ogen. Ze stond heel rechtop, haar lichaam was verstijfd van woede, haar gezicht zag spierwit en haar lippen waren vaster opeengeklemd dan ooit.
'˜Let op mijn woorden,' zei Albert, '˜die kleine van jou is binnenkort zo ver dat ze op elke willekeurige babywedstrijd van het hele land de eerste prijs in de wacht kan slepen. He, waarom kijk je gelijk niet wat ze weegt? Zal ik de weegschaal halen, Mabel, dan kan je haar even wegen?'
De vrouw liep rechtstreeks naar de grote tafel in het midden van de kamer en legde de baby neer en begon haar meteen uit te kleden. 'Ja!' snauwde ze. '˜Haal de weegschaal!' Eerst werd het nachtponnetje uitgetrokken en toen het hemdje.
Vervolgens maakte ze de veiligheidsspeld van de luier los en trok hem weg en toen lag de baby bloot op tafel.
'˜Maar Mabel!' riep Albert. '˜Het is een wonder! Ze is zo mollig als een jong hondje!'
En inderdaad was het kind sinds de vorige dag verbazingwekkend uitgedijd. Het kleine ingevallen borstje waarin je de ribben kon tellen was nu mollig en tonrond en het buikje wipte bol omhoog. De armen en benen schenen merkwaardig genoeg niet met de rest te zijn meegegroeid. Ze waren nog steeds kort en mager en leken precies op kleine stokjes die uit een bal vet staken.
'˜Kijk eens!' zei Albert. '˜Ze krijgt zelfs een beetje dons op haar buikje, om haar warm te houden!' Hij stak zijn hand uit om met zijn vingertoppen over het zijdeachtige waas van geelbruine haartjes te strijken, dat plotseling op de buik van de baby was verschenen.
'˜Blijf van haar af!' schreeuwde de vrouw. Ze draaide zich met vlammende ogen naar hem om, en zoals ze daar met haar hals naar hem toegebogen stond leek ze ineens op een klein, vechtlustig vogeltje dat op het punt stond op zijn gezicht af te vliegen en zijn ogen uit te pikken.
'˜Rustig aan een beetje,' zei hij, en deed een stap achteruit.
'˜Jij lijkt we1 krankzinnig!' riep ze uit.
'˜Rustig aan nou een beetje, Mabel, toe nou, want als je nog steeds denkt dat dat spul gevaarlijk is... Dat denk je tocb? Goed. Luister dan goed naar me. Want ik ga je nu eens en voor al bewijzen, Mabel, dat koninginnengelei volmaakt onschadelijk is voor mensen, zelfs in enorme hoeveelheden. Bijvoorbeeld, waarom denk je dat we de afgelopen zomer maar half zoveel honing hadden als andere jaren? Vertel op.'

(wordt vervolgd)

Frans vanTongeren
Berichten: 2016
Lid geworden op: wo 29 nov 2000, 00:00
Locatie: Nederland

Re: Roald Dahl / Koninginnengelei

Bericht door Frans vanTongeren » vr 06 apr 2001, 15:00

(06-04-'01)
Hij was inmiddels zo ver achteruit gelopen dat hij drie, vier meter bij haar vandaan stond, waar hij zich meer op zijn gemak scheen te voelen.
'˜De reden voor het feit dat we de afgelopen zomer maar half zoveel honing hadden als andere jaren,' zei hij langzaam en met gedempte stem, '˜was dat ik honderd kasten ben gaan gebruiken voor de productie van koninginnengelei.'
'˜Watzegje?'
'˜Aha,' fluisterde hij. '˜Ik dacht wel dat je daar misschien een beetje van zou opkijken. En sinds die tijd maak ik het hier zelf, vlak in je nabijheid.' Zijn kleine oogjes glinsterden haar tegen en zijn mondhoeken gingen langzaam omhoog in een trage, sluwe lach.
'˜Je raadt trouwens nooit waarom,' zei hij. '˜Ik heb er tot nog toe niet over durven beginnen, omdat ik dacht dat je het misschien... nou... dat je het gênant zou vinden.'
Er vie1 een korte stilte. Hij had zijn handen gevouwen ter hoogte van zijn borst en wreef met de ene handpalm tegen de andere, wat een zacht, schrapend geluidje veroorzaakte.
'˜Weet je nog wat ik je zo straks voorlas, uit dat tijdschrift? Over die rat? Even denken, hoe was het ook alweer? 'Still en Burnett ontdekten dat een mannetjesrat die zich tot dan toe niet had kunnen voortplanten...'

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 21 gasten