de hei van Coldewey

Aan het bijenhouden valt veel te beleven. Voor velen de hoofdreden om zich op deze natuurhobby te storten. Wat kun je erover vertellen.
Frans vanTongeren
Berichten: 2016
Lid geworden op: wo 29 nov 2000, 00:00
Locatie: Nederland

de hei van Coldewey

Bericht door Frans vanTongeren » zo 09 sep 2001, 15:52

DE HEI VAN COLDEWEY

Maandag de dertiende had niet treuriger kunnen zijn. Ik stond moeizaam op.
Een opkomende aanval van spit benam me af en toe de adem. Met moeite wist ik me aan te kleden. In de huiskamer wrong ik me voorzichtig voor de rode warmtelamp. Weldadig gloeide de stralen op mijn snaarstrakke spieren.
Ik dacht aan Coldewey. Die avond zouden wij zijn 3 kasten gaan ophalen van de heide. De hei van Coldewey. De hei die geheim moet blijven..
Ik moest er eigenlijk niet aan denken. Dat gesjor en gezeul met die kasten zou mijn lijf in brand steken. Maar...ik had het hem beloofd. Met mijn aanhanger zouden wij zijn kasten op gaan halen.
De rode lamp deed wonderen. De spieren lieten hun vezels wat vieren en lieten toe dat ik de aanhanger uit de schuur kon trekken.
Om zeven uur stond ik voor de droomboerderij van Coldewey. De regen droop langs de muren.
'Kaerel, wat een weer zeg. Weet je dat het 24 uur achter elkaar heeft geregend'.
Ik wist het. 's Morgens had het water al tot de rand in de regenmeter gestaan.
Wij namen, in prettig overleg, door wat wij aan spullen zouden meenemen. Daarna draaiden wij weg op in noordelijke richting.
Het zandpad naar het heideveld leek een pad van onheil. Het was een holle weg en afgezet met prikkeldraad aan houten palen. Ovalen van water stonden in de karresporen. Alleen een tractorbestuurder zou zich geen zorgen hoeven maken.
Wij stapten uit en trokken een beetje moedeloos de laarzen aan, slenterden het pad in en peilden de diepte van de plassen.
"De veurige keer heb je het ook gered Van Tongeren; dank zij je stuurmanskunst"
Ik grinnikte maar wat.
"Lekker slijmen he', zei ik. 'Als ik tot mijn assen in het water sta, kan ik geen kant meer op".
Al kijkend en speurend liepen wij door. Coldewey dacht nog een ander pad over de hei te zien, maar dat leek maar zo.
Ik liep weer naar de auto. Het pad was zeker 800 meter lang. Als wij alles zouden moeten lopen, zouden wij 3 maal twee maal 800 meter moeten afleggen.
De duisternis viel in. Wij hadden nog niets besloten.
Toen bleek wat een mensenkenner Coldewey is. Hij liep niet met mij mee. Hij zeurde niet aan mijn kop dat hij dat end niet wilde sjouwen. Hij liet mij alleen ..om mij rijp te laten worden voor een heroïsche beslissing.
Ik startte de motor. Voorzichtig liet ik de koppeling op komen en draaide het pad op. De banden sopten sponzig door de weke grond. Ik zocht in opperste concentratie naar hoge harde stukken om tenminste een zijde van de wagen grip te laten geven aan de wielen. Toen draaide de wielen door..
Ik kreeg een visioen van een safari door tropisch Afrika. Ik zag jeeps scheef staan in de modder en een troep inboorlingen die ,ritmisch zingend, het voertuig aan een rafelig touw uit de modder trokken. Maar ik was alleen met Coldewey. Wij konden alleen maar hopen op een groep hei-kneuters met een tractor.
Ik stapte uit. Coldewey zei:
"Achteruit rijden lukt je nooit. Je moet door! Alleen vooruit gaan is mogelijk".
Ik kroop weer in het voertuig. Ik draaide de wielen zijwaarts en voelde grip. Ik reed weer. Zo nu en dan reed ik rakelings langs prikkeldraad, maar dóór moest ik . Dóór..., tot aan de kasten.
Wij laadden de kasten op en het draagtoestel van Ton van H. bewees een ander maal zijn nut.
"Tjonge, Van Tongeren, tjonge jonge wat een weer he".
Ik keek hem grijnzend aan. Coldewey is al over de 70, maar in zijn ogen glanst nog het avontuur.
Zonder problemen bereikten wij het veilige asfalt. De weg terug leek korter door de meeslepende overwegingen van de directeur in ruste.
Het terugplaatsen van de bijen verliep niet vlekkeloos. Een honingkamer schoof van zijn plaats en de bijen waren daar niet blij mee. De reisriemen van Coldewey zijn goed, maar er zijn toch betere. Het volgend jaar gaat hij die bij mij kopen. Zijn oude riemen zijn antiek. Ik hang ze op in mijn winkeltje. Als een herinnering. Als herinnering aan de tijden dat "reizen" nog niet zonder risico's was! Een herinnering aan de tijden dat er vo

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 24 gasten