Bijenman Daan / een sprookje

[Frans vanTongeren]

BIJENMAN DAAN

Er was eens een imker...die Daan heette. Hij had een goudgele, strooien korf vol bijen en zij werkten de hele dag voor hem.
Al bij het eerste morgenlicht vlogen zijn bijtjes gehaast de wijde wereld in en bezochten duizenden bloemen. Ze ritselden tussen de bloemblaadjes en zogen zoete nektar op. Het bloemenstuifmeel stopten ze in korfjes aan hun achterpoten.
Daan woonde in een zeshoekig huisje dat hij zelf had gebouwd. Het dak was van stro en de muren van hout. De meubels in het huisje waren blinkend gepoetst. Daan wreef ze elke dag op met bijenwas.
Op een avond zat hij te lezen in een boek. Bij het licht van een zoetgeurende, brandende waskaars kon hij de letters goed zien.
Toen hoorde hij gezoem. Daan keek op uit zijn boek en zag dat hij hoog bezoek had gekregen. Het was de bijenkoningin.
Daan sloot het boek voorzichtig, opdat de koningin niet weg zou waaien en keek haar
vragend aan.
"Hoogheid, waarom heeft U het volk verlaten", fluisterde hij haar toe. De koningin streek behoedzaam neer op de rand van zijn wijnglas en sprak:
"Mijn volk lijdt honger. Alle bloemen in de buurt zijn door mijn onderdanen bezocht, maar zij geven geen druppel nektar meer af. Je zult met ons moeten gaan reizen Daan.
Je zult op zoek moeten gaan naar nieuwe bloemrijke velden."
Daan boog zijn hoofd uit schaamte.
"Majesteit", zei hij, "ik werd zo gegrepen door dit boek dat ik niet op de bloemen heb gelet."
De koningin vloog op en las de titel van de bundel: 'Drieslag' heette het.
"Imker Daan", zei ze, "het zei je het je vergeven!"
-
De volgende dag stond Daan vroeg op. Het was fris en nog te vroeg voor bijen om uit te vliegen.
Hij stopte het vlieggat van de korf dicht met een prop gras en met een juten lap sloot hij
de bodem van de korf af, zodat geen bijtje eenzaam achter zou kunnen blijven.
Hij sloot zijn zeshoekig huisje zorgvuldig af en legde de sleutel onder de deurmat. Toen nam imker Daan de korf voorzichtig op en ging op reis; de zon tegemoet.
Dagen later kwam hij in een land, waar hij nog nooit was geweest.
De huizen waren niet zeshoekig, maar rechthoekig en hadden zwarte gordijnen in plaats van kraakheldere witte. In de tuinen hadden de mensen zwarte bloemen geplant. In de gevels van hun huizen waren vlaggen gestoken. De vlaggen waren zwart en hingen halfstok.
Daan begreep er niets van. De bijen in de korf waren stil geworden alsof ze begrepen dat er iets heel ergs aan de hand moest zijn.
Daan stapte een herberg binnen en bestelde een verfrissende honingwijn. Voor de bijen kocht hij een schoteltje suikerwater, dat hij voorzichtig onder de korf schoof. De diertjes zoemden tevreden.
De herbergier vertelde hem dat heel het land in diepe rouw was gedompeld. Een reuze grote beer had de dochter van de koning geroofd en niemand had haar ooit weer teruggezien. Zij
was nu al een jaar weg en de koning was wanhopig. Hij had zijn halve koninkrijk beloofd aan degene die de prinses zou terugbrengen, maar dat was nog niemand gelukt. Erger nog..! Alle jonge, moedige mannen die hadden gezocht, waren nooit meer teruggekeerd.
Daan dacht hierover na. Hij klopte afwezig op de korf en hoorde getuut. Een zuiver klinkend trompetje! Dat moest de koningin zijn. Alleen zij kon dit geluid maken. De bijenmajesteit wilde hem spreken.
Hij liet haar vrij uit de korf en de koninginj ging weer op de rand van zijn wijnglas zitten.
"Daan, jij hebt met liefde voor mijn volk gezorgd", sprak zij met zachte stem." Wij willen jou nu helpen bij het verlossen van de prinses uit de klauwen van dit roofdier!"
Daan was verbaasd over de hulp van de bijenkoningin en ook de herbergier keek met uitpuilende ogen naar deze sierlijke honingbij.
Daan nam afscheid van de herbergier en stapte ging naar buiten met de korf onder zijn arm.
Buiten de stad gekomen, in het vrije veld, haalde hij de dot gras uit het vlieggat en de bijen stroomden naar buiten.
De koningin gaf snelle bevelen. Al na een half uur kwamen de eerste boodschappers terug.